Στο Βόλλευ Πετάμε, Στο Μπάσκετ Περπατάμε, Στο Ποδόσφαιρο...Σερνόμαστε

Πλήρη αγωνιστική δράση είχαμε αυτό το σαββατοκύριακο για τα τμήματα του Ηρακλή. Τα πράγματα ήταν όπως τα περίμενα. Αλλού χαρές και αλλού θλίψη.
Στο βόλλευ βάνηκε ότι η ομάδα παρά τις πολλές αλλαγές της παραμένει μεγάλη, για τα ελληνικά στάνταρ τουλάχιστο. Με χαλαρούς ρυθμούς κέρδισε τον πάοκ στην πυλαία με 3-1. Ακόμη και το πρώτο σετ που έχασε, το έχασε λόγω υπερβολικής χαλαρότητας. Αν δουλευτεί λίγο ακόμα η ομάδα να είστε σίγουροι ότι θα δούμε ακόμη καλύτερα πράγματα.
Στο μπάσκετ πήραμε ένα διπλό απο την μέντ... Σε όλο τον αγώνα ήμασταν πίσω και μόνο στο τελευταίο δεκάλεπτο μπορέσαμε να πάρουμε την νίκη , μόλις 7 δεύτερα πριν το τέλος του αγώνα... Είναι φανερό ότι η ομάδα θέλει πολύ δουλειά ακόμα. Μακάρι πάντως να είμαστε τουλάχιστο τόσο τυχεροί όσο σήμερα. Γιατί σε αυτήν την προσπάθεια που κάνει το μπάσκετ μας θεωρώ ότι η τύχη θα παίξει σημαντικό ρόλο.
Και αφήνω στο τέλος την πικραμένη ιστορία του σωματείου μας....Την ομάδα ποδοσφαίρου. Μια ομάδα χωρίς αρχή και τέλος. Μια ομάδα που στην 11άδα της μόνιμα παλεύουν μόλις 4-5 παίκτες. Μια ομάδα που στήνεται απο τον προπονητή της μονίμως αμυντικά, με αποτέλεσμα να μην έχει προσωπικότητα. Μια ομάδα που παίζει σε όλα τα παιχνίδια που έδωσε μέχρι σήμερα άσχημο ποδόσφαιρο. Μια ομάδα χωρίς ψυχολογία. Εντάξει πηγαίναμε για ισοπαλία μέσα στην Τρίπολη και την πήραμε. Αφού όμως μπορούσαμε , βάση της εικόνας του αντιπάλου, να πάρουμε τους τρείς βαθμούς, γιατί δεν το κάναμε? Γιατί φοβόμαστε και τον ίσκιο μας? Γιατί παίζουμε μονίμως με 1 επιθετικό μπροστά. Γιατι...
Η ομάδα επι Γιοβάνοβιτς(απο πέρισυ ακόμη) είναι ανοικτό βιβλίο. Κατεβαίνει σε αμυντικό σχηματισμό με έναν επιθετικό. Στο δεύτερο ημίχρονο θα το κάνει 4-4-2 για κάνα 20λεπτο και μετά θα το ξαναγυρίσει στην μαζική άμυνα...
Χάλια.